Geen slecht resultaat. Tachtig deals waaronder investeringen in een nieuw Quantum Artificial Intelligence-lab in Leiden en landingsrechten voor KLM in Kerala. Daardoor kunnen Nederlandse ruimtetoeristen straks voor de helft van de prijs op reis. Ook komen er investeringen in de infrastructuur van Limburg waardoor dertigduizend nieuwe banen worden gecreëerd.
Toch is niet iedereen blij met het recente staatsbezoek van de Indiase premier. Ze beloofde „de dialoog op te zoeken” met radicale Hindoebewegingen in ons land. Niemand gelooft dat ze daar echt iets mee gaat doen. Dat zou te betreuren zijn, want hindoenationalisme is een serieus verschijnsel in onze samenleving geworden en het vermoeden bestaat dat de Indiase ngo RSS in ons land – onder het mom van spiritualiteit en verlichting – radicale aanhangers van die ideologie financiert. Vorige week nog haalde een Haagse swami fel uit naar het Nederlandse euthanasiebeleid: „Zelfmoord is nog steeds moord”.
Maar heel hard kunnen we het niet spelen. Anno 2045 is India niet alleen een grote handelspartner, maar ook onze belangrijkste strategische bondgenoot in Azië. Europa staat ons ook niet toe om die relatie op het spel zetten. Bovendien hebben wij de steun van India nodig om de AEU-top later dit jaar in Den Haag tot een succes te maken. Die organisatie bestaat pas een paar jaar, maar is nu al cruciaal geworden voor onze veiligheid en welvaart.
Het begon in de jaren tien met de handelsoorlog die toenmalig Amerikaanse president Trump ontketende. Hij kon niet verhinderen dat China in 2025 de grootste economie van de wereld werd, een jaar na het einde van zijn tweede termijn. Daarna woedde nog tien jaar lang een bittere koude oorlog tussen de twee landen om wereldwijde invloed.
Die machtsstrijd bracht instabiliteit in en rondom Europa, wat ons continent van beide machten vervreemdde. De wereldorde van de Amerikanen en de Chinezen waren allebei onaantrekkelijk, maar niemand kon iets aan hun onderlinge strijd doen. Tot aan de Tweede Pacific War van 2037, bijna honderd jaar na de eerste. Die oorlog putte beide landen militair en economisch uit. En het bracht ze wereldwijd in diskrediet.
Wie herinnert zich nog de tijd dat Amerika in alle delen van de wereld actief was? Alleen de ouderen onder ons. Amerika’s terugtrekking van het wereldtoneel was namelijk al lang in de maak.
Eind jaren tien werd Amerika de grootste olieproducent van de wereld en sindsdien domineert het de wereldwijde energiemarkt. Inmenging in Europa en Azië werd daardoor minder belangrijk. Om China’s macht toch in te dammen, vond het op termijn een goede partner in India.
Dat land kwam eind jaren dertig als verrassende winnaar uit het conflict. In stilte richtte het zich op de economie toen Amerika en China militair met elkaar concurreerden. Vanaf 2014 groeide het land economisch harder dan China en tien jaar later had India de grootste bevolking van de wereld. Het was daarvoor al de grootste democratie van de wereld, maar toen het eind jaren dertig ook nog rijk was geworden, was het land klaar om het wereldtoneel op te gaan.
Zo nam het de mantel van Amerika over. Met grote missies van duizenden vrijwilligers promoot India op vreedzame wijze ‘Asian democracy’, westerse waarden zonder neokoloniale bijsmaak. In het oosten ging het in Azië een bondgenootschap aan met Japan. In het westen sloot het een alliantie met de Europese Unie.
Belangrijk daarvoor was het vrijhandelsakkoord dat pas in 2030 na veel gemorrel van de Europeanen werd gesloten. Het was op India’s initiatief dat daar vervolgens de Afrikaanse Unie bij aansloot. Het was een moeizaam proces, maar een visionaire zet. Zo ontstond de AEU, de Afro-Eurasian Union, het grootste handelsblok in de wereld dat later dit jaar in Den Haag bijeenkomt.
Het blok representeert een driehoek van Europese kennis en kapitaal, Indiase groei en innovatie en Afrikaanse arbeid en grondstoffen. Orde en stabiliteit zijn daardoor teruggekeerd in dit deel van de wereld. De unie promoot gematigd leiderschap, vreedzame resolutie van conflicten en heeft banen gecreëerd voor de snelgroeiende bevolking van Afrika. Stel je voor dat dat niet was gebeurd. Zonder India hadden we in Europa nu een groot probleem gehad.
Ironisch genoeg lijkt India’s pad in de 21e eeuw op dat van Amerika in de 20e eeuw. Toen werd de wereld bepaald door de strijd tussen zittend leider Engeland en de opkomende macht Duitsland. Het meer geïsoleerde Amerika kwam uiteindelijk als winnaar uit de bus.
In de 21e eeuw is India de lachende derde bij het Amerikaans-Chinese conflict.
Als Europa dat had voorzien, had het eerder sterkere banden met India opgebouwd. Daarmee had veel leed voorkomen kunnen worden. Misschien had zelfs de Tweede Pacific War niet hoeven plaatsvinden. Dat is echter speculatie. Dat dit de uitkomst zou zijn van de handelsoorlog die in de jaren tien begon, was niet te voorspellen. Voor iemand van toen zou het zelfs heel onwaarschijnlijk lijken.